شناسایی و پلمب ۴۰۰ خانه پلاک قرمز در پایتخت/ دیگر شاهد کلونی معتادان در شهر نیستیم

به گزارش مجله خبری آبادی 118، علیرضا نادعلی در تذکر پیش از دستور خود در جلسه امروز شورای شهر تهران ضمن تقدیر از برگزاری اجتماع هایی با محور اهل بیت در شهر تهران، گفت: علیرغم موانع، اقدامات خوبی در این زمینه صورت گرفته است؛ اما علاوه بر برگزاری رویدادهای فرهنگی و هنری توسط معاونت اجتماعی و فرهنگی شاهد اقداماتی دیگر نیز هستیم.

وی با بیان اینکه روزگذشته یاورشهر ۱۰ با تلاش سازمان رفاه و خدمات اجتماعی راه اندازی شد، اظهار کرد: پیش از این شاهد کمبود فضا بودیم؛ اما امروز ۱۰ یاور شهر فعال شده و هفت هزار و ۷۵۰ نفر ظرفیت برای معتادان وجود دارد.

دیگر شاهد کلونی معتادان در سطح شهر نیستیم

نادعلی با بیان اینکه در گذشته برخی معتادان دارای زخم باز و یا سالمند بودند و یا مشکلاتی از این قبیل داشتند، تصریح کرد: امروز هیچ یک از این افراد بیرون نمی‌مانند و به مراکز یاور شهر منتقل می شوند. امروز دیگر شاهد کلونی معتادان در سطح شهر نیستیم و آنچه در میادین دیده می شد، دیگر وجود ندارد و در گردنه فرحزاد، شوش غربی و شرقی و پارک میثاق و شیان و محلاتی از این قبیل شاهد کلونی معتادان نیستیم.

سخنگوی شورای اسلامی شهر با بیان اینکه ۴۰۰ خانه پلاک قرمز شناسایی و پلمب شده است، خاطرنشان کرد: این اقدامات مهم در سازمان رفاه صورت گرفته و معاونت فرهنگی و اجتماعی شهرداری تهران علاوه بر برگزاری رویدادهای فرهنگی در این زمینه نیز موفق عمل کرده است.

زبان فارسی باید مبنای فخرفروشی باشد

علیرضا نادعلی همچنین صبح امروز در نطق پیش از دستور خود که با مضمون پاسداشت زبان فارسی قرائت شد با بیان اینکه حال و هوای اردیبهشت با ادبیات فارسی پیوند خورده است، گفت: اولین روز اردیبهشت، سعدی به یادمان می‌آورد، نیمه‌اش روز شیراز است شهر حافظ و آخرین روزهایش یادآور عظمت و بزرگی فردوسی است و بهترین مسمی برای انتخاب روز زبان فارسی، که الحق همو پاسدار اول و بزرگ زبان فارسی بود. پیش‌تر ۲۵ اردیبهشت تنها به عنوان روز «بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی» شناخته می شد.

وی با بیان اینکه در این سال‌های اخیر با تصمیم درست و بجای شورایعالی انقلاب فرهنگی، «پاسداشت زبان فارسی» نیز به آن افزوده شد تا ضمن تجلیل از کار سترگ حکیم فردوسی به عنوان احیاگر زبان فارسی، اهمیت این زبان شیرین بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته و در اهمیت زبان فارسی همین کافیست که از ده شاعر برجسته تاریخ جهان، حداقل پنج تن آنان به زبان فارسی آثار خود را سروده‌اند. زبان فارسی، سند هویت تاریخی و ملی ما ایرانیان است و با این زبان است که تفاهم و همبستگی ملی به‌ وجود می‌آید. نگاهی به کشورهای پیرامونی که هر کدام به‌نحوی نابرخوردار بوده‌اند از یک زبانِ ملیِ تاریخی و مشاهده‌ای بر تالی‌های فاسدِ این گسست در زبان و تاریخ و فرهنگ‌شان نشان می‌دهد که فردوسی چه کارِ کارستانی برای این سرزمین کرده‌است.

سخنگوی شورای شهر تهران با بیان اینکه نگهداشت زبان فارسی به عنوان یک وظیفه برای حفظ اصالت، هویت و فرهنگ ایرانی اسلامی، امروزه موضوعی تثبیت‌شده و بدیهی در این سرزمین است؛ موضوعی که با حساسیت و جدیت در همه‌ ارکان سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و علمی کشور مورد وفاق قرار گرفته‌است ــ و در صدر آن توصیه‌ها و منویات رهبر معظم انقلاب است که بارها بدان تأکید کرده‌اند، افزود: حقیقت آن است که درباب زبان پارسی مساله تنها بر سر زبان نیست. زبان معبری برای انتقال فرهنگ و اندیشه است و این کلمه‌ها هستند که فرهنگ و هویت و فکر ما را نگاهداری می‌کنند. دیالکتیک میان زبان و اندیشه است که در نهایت، هر دو را بالا می‌کشد و در طول تاریخ تداوم را ممکن می‌کند و از گسست جلوگیری. اگر امروز زبان و کلمات ما، در مسیر کلمه‌ها و مفاهیم زبان‌های بیگانه قربانی شود، بی‌تردید صدمه و لطمه‌ای بزرگ در انتظار فرهنگ و هویتِ تاریخی و ملی ما خواهد بود.

وی افزود: در روزگار معاصر، از دلِ کاهلی‌ها و کوتاهی‌های متولیان و صاحبان‌امر چه در حوزه‌ رسمی و چه در حوزه‌ عمومی، مغرضانه و یا از روی ناآگاهی آسیب‌هایی متوجه زبان و ادبیات فارسی شده‌ که زنگ خطر را برای این فرهنگ و زبان تاریخی به صدا درآورده است. مظاهر ساده این اتفاق را در تغییر ادبیات روزمره‌ نسل‌های جوان‌تر، تا فضا و منظر شهری می‌توان به‌ وضوح و به‌کرّات دید. کسب‌وکارهایی که نام‌های خارجی انگاری باکیفیت‌تر جلوه‌شان می‌دهد، تا تبلیغات محیطی که انگاری بدون مظاهر کلامی و تصویری بیگانه جلب‌ توجه نمی‌کنند. شاید بعضی عرصه‌های کلان را به‌الزام و به‌اجبار آیین‌نامه‌ها و نظارت‌های سخت‌گیرانه توانسته‌باشیم هم‌چنان از این آسیب دور نگه‌داریم ، اما روند عمومیِ جامعه، در یک بی‌تفاوتیِ هشداردهنده، راه خود را می‌رود و یا صریح‌تر این‌که بی‌راهه‌ی خود را. فلذا به‌نظر می‌رسد این بلیه را عزمی جدی‌تر از آیین‌نامه‌ها و دستورالعمل‌ها نیاز است. پر بی‌راه نیست که باقی‌ماندن در سپهر رقابت با زبان‌های بیگانه، علاوه بر رویکردهای سلبی نیاز به ایجاب و ایفادِ شیرینی و غنای زبان فارسی نیز دارد. از قبل این هم‌آوردی زبان‌هاست که آن اصطلاحات و تعابیر بیگانه نیز، به‌صرف ارزشمندی در فرهنگ ایران اسلامی می‌مانند، و نه از سر کوتاهی ما به‌عنوان فرهنگ میزبان.

نادعلی افزود: با این‌همه، نمی‌شود به‌اسم کار والا، از همین ظرفیت‌های فعلی نیز غافل شد؛ با گذشت نزدیک به سه‌دهه از تصویب و ابلاغ قانون منع استفاده از عنوان‌ها و اصطلاحات بیگانه، بیشتر دستگاه‌ها به این وظیفه قانونی مستقیم یا غیرمستقیم، کم‌ توجه یا بی‌توجه بوده‌اند و بیشتر اقدام‌های انجام شده مربوط به سال‌های اخیر بوده است، این در حالی است که قانون ممنوعیت به کارگیری اسامی، عناوین و اصطلاحات بیگانه بیش از دودهه پیش در قوه‌ مقننه به‌تصویب رسیده و قوه‌ مجریه نیز آن‌ را اجرایی کرده‌ است؛ اما در عمل حتی در عرصه‌های فرهنگی و اجتماعی، پاسداشت زبان فارسی آنگونه که غایت مطلوب مقنن اساسی در اصل ۱۵ بوده، به نحو مطلوبی تأمین نشده‌ است.

وجود عناوین بیگانه‌ پراکنده در سردرها، پوسترها، فضاهای داخلی کسب‌وکارها، فضای مجازی و نیز فضاهای علمی و تخصصی به‌گونه‌ای که بعضا در مکاتبات اداری نیز ردپایشان آشکار می‌شود همه نشانه‌های بارز هجمه زبانی و فرهنگی به زبان فارسی است و تنها راه برون رفت از این موضوع نهادینه کردن آن در اذهان مردم و آگاهی دادن به آنان با یک برنامه‌ جامع و گسترده و چندوجهی است، به گونه‌ای که به یک فرهنگ و عادت مطلوب تبدیل شود. در چنین مقابله‌ روزافزونی، ناگزیر فرهنگ‌سازی و تعالیِ تمامی ظرفیت‌های زبانی این گنجِ تمام‌نشدنی مقدم بر هر اقدامی است و باید کاری کرد که زبان و کلمه‌ی فارسی مبنای فخرفروشی باشد و نه نشانه‌ ضعف یا عقب‌ماندگی.

وی ادامه داد: علاوه بر ضرورت یک عزم ملی، تکلیف پاسداشت زبان فارسی تنها محدود به چند دستگاه نظیر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و فرهنگستان زبان و ادب فارسی نیست؛ بلکه همه‌ نهادها و دستگاه‌های حاکمیتی نیز به‌شکل و توان خویش وظایفی را در این حوزه بر عهده دارند. شهرداری‌ها و به‌ویژه شهرداری تهران به‌عنوان مهم‌ترین نهاد مدیریت شهری که نقطه‌ پر تعامل مردم و حاکمیت نیز به‌ شمار می‌روند، در صدر نهادهای عمومی قرار دارند که پاسداشت زبان فارسی را باید به اراده‌ای جامع و مانع پی بگیرند. شهرداری‌ها نباید تنها به مجموعه‌ای کنترل‌گر برای اعمال خشک قوانین و پلیسِ زبانی تقلیل پیدا کنند، بلکه اصولی‌تر و درست‌تر آن‌است که علاوه بر وظایف نظارتی، با اجرای برنامه‌ها و مشوق‌هایی خلاقانه تمایل و مشارکت شهروندان و صاحبان کسب‌وکار را در این کارزار ملی ایجاد کند. ارتقای دانش عمومی شهروندان درباره‌ ضرورت زبان فارسی، برگزاری رویدادها و برنامه‌های فرهنگی، هنری و علمی، تولید محتوای خلاقانه با استفاده از ظرفیت‌های بالقوه‌ زبان فارسی، سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی برای ارتقای فرمی و روزآمدکردن رسم‌الخط فارسی در بسترها و زیرساخت‌های فناوری‌محور و آشتی نسل جدید با ظرفیت‌های پویای زبان فارسی، می‌تواند از مهم‌ترین رئوس و سرفصل‌های این جنبش عظیم ملی باشد.

نادعلی ادامه داد: این تعبیر جنبش ملی، صرفا یک بازی زبانی نیست که اساسا ضرورت تاریخی ما است در این دقیقه‌ای که سلطه‌ نظام جهانی فن‌آوری رخ‌ داده‌ است؛ جنبشی ملی که عزمی فردوسی‌وار می‌خواهد و محدود و محصور نمی‌ماند در فضای بسته‌ کارگروه‌ها و دستورالعمل‌های خشک آیین‌نامه‌ها.

وی در نطق پیش از دستور خود که در اختیار رسانه‌ها قرار داد، افزود: در مجموع می توان گفت، اگرچه در زمینه پاسداشت زبان فارسی اقدام‌های مناسبی در دو حیطه نهادسازی (مانند فرهنگستان زبان و ادب فارسی و شورای هماهنگی پاسداشت زبان فارسی) و قانون گذاری انجام شده است، اما در بعد اجرا (اقدام‌های اجرایی، ضمانت اجرا و نظارت بر اجرا) چالش و ضعف جدی وجود دارد و  به نظر می رسد لازم است تا تمامی سازمان‌ها و نهادهای ذی‌ربط ضمن همکاری بیشتر با شورای هماهنگی پاسداشت زبان فارسی، در راستای حفظ و صیانت توجه و اهتمام  ویژه‌ای داشته باشند.

انتهای پیام