«پیرگوشی»؛ شایع‌ترین علت کم‌شنوایی/ تاثیرات کاهش شنوایی بر دمانس و افسردگی سالمندان

دکتر سعیده مهرکیان در گفت‌وگو با مجله خبری آبادی 118، با بیان اینکه «پیرگوشی» شایع‌ترین علت کم‌شنوایی تلقی می‌شود، اظهار کرد: از هر سه نفر در سن ۶۵ تا ۷۴ سال یک نفر دچار پیرگوشی می‌شود و تقریباً نیمی از افراد بالای ۷۵ سال مشکل شنوایی دارند.

وی با اشاره به اینکه «پیرگوشی» بعد از آرتریت، دومین بیماری شایع در سالمندان است، تصریح کرد: «پیرگوشی» یا کم‌شنوایی مرتبط با افزایش سن، نوعی کم‌شنوایی تدریجی است، بنابراین ممکن است فرد متوجه نشود که بخشی از توانایی شنوایی خود را از دست داده است. این نوع کم‌شنوایی که معمولا بعد از ۵۰ سالگی رخ می‌دهد هر دو گوش را تقریبا به یک اندازه متاثر می‌کند.

به گفته این متخصص شنوایی‌شناسی، «پیرگوشی» پیشرونده و برگشت‌ناپذیر است؛ تغییراتی که در اثر سالمندی در ساختار گوش داخلی، گوش میانی و مسیرهای عصبی از گوش به مغز  رخ می‌دهند، می‌تواند منجر به کم شنوایی شود. به علاوه قرار گرفتن در معرض صداهای بلند، استفاده از داروهای اتوتوکسیک، عفونت یا جرم گوش، بیماری‌های قلبی و فشار خون، تصلب شرایین، دیابت و برخی از عوامل ژنتیکی نیز افراد سالمند را مستعد کم‌شنوایی می‌کند.

مهرکیان، مهم‌ترین راه برای جلوگیری از «پیرگوشی» را محافظت از شنوایی دانست و توضیح داد: سر و صداهای بلند می‌تواند پیرگوشی را بدتر کند، از همین رو، باید از قرارگرفتن در معرض صداهای بلند اجتناب کرد. همچنین در صورت ابتلا به عفونت‌های گوش اقدام به موقع برای درمان آن‌ انجام شود و البته از سیگارکشیدن نیز پرهیز کرد.

این عضو هیات علمی دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی در پاسخ به این سوال که چالش‌های سالمندان دچار کم‌شنوایی طی دوره زندگی چیست؟، افزود: کم‌شنوایی می‌تواند بر سلامت، شادی و رفاه شخصی تاثیر جدی داشته باشد. نامفهوم بودن و آهسته بودن گفتار دیگران و عدم درک مکالمات به خصوص زمانی که نویز پس زمینه وجود دارد، آزاردهنده بودن صداهای بلند و دشواری در شنیدن مکالمات تلفنی از شایع‌ترین مشکلاتی است که سالمندان کم شنوا با آن مواجه هستند. سالمندان در این شرایط اغلب از دیگران می‌خواهند که مطالب را تکرار کنند. گاهی عدم برقراری ارتباط با دیگران باعث منزوی شدن و افسردگی آنان می‌شود.

این متخصص شنوایی‌شناسی ادامه داد: در حال حاضر، درمان دارویی برای «پیرگوشی» وجود ندارد، اما اقدامات درمانی آن استفاده از وسایل کمک‌شنوایی مانند استفاده از سمعک یا کاشت حلزون شنوایی است که به بهبود شنوایی بسیاری از سالمندان کمک می‌کند و باید به موقع برای آن اقدام شود. توانبخشی شنوایی و مشاوره مناسب به سالمندان همراه با آموزش به افرادی که با سالمندان زندگی می‌کنند نیز می‌تواند اثر منفی «پیرگوشی» بر تعاملات اجتماعی را کاهش دهد. همچنین روش‌هایی مانند کم کردن سر و صدای زمینه محیط، نگاه کردن به چهره فرد هنگام صحبت و کم کردن سرعت گفتار (شمرده‌تر صحبت کردن) به درک گفتار فرد سالمند کمک می‌کند.

مهرکیان درخصوص در پاسخ به سوالی درباره خلاءها و کمبودهای موجود در این زمینه نیز گفت: یکی از خلاءهای موجود، عدم اطلاع کافی سالمندان و اطرافیان آن‌ها از تاثیرات کاهش شنوایی بر سلامت روان، واکنش‌های فیزیکی و واکنش‌های شناختی فرد سالمند است. از جمله عدم آگاهی از تاثیر «پیرگوشی» بر کاهش درک گفتار، کم‌شدن حافظه و مستعد شدن فرد به دمانس است.

این عضو هیات علمی دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی یادآور شد: باتوجه به بروز تدریجی «پیرگوشی» و عدم آگاهی فرد از ابتلا به آن، لازم است که چکاپ شنوایی به طور منظم برای افراد سالمند انجام شود تا اقدامات درمانی برای جلوگیری از پیشرفت سریع آن صورت گیرد. همچنین لازم است پروتکل ارجاع جامع در کلینیک‌های توانبخشی و سالمندی فراهم و در اختیار متخصصین این حوزه قرار داده شود تا با رویکرد تیمی مناسب خدمات بهتری برای آنها صورت گیرد.

انتهای پیام